Φτάνουμε στην Οδησσό αργά το βράδυ της έβδομης μέρας. Μπαίνουμε σε σκοτεινούς, φαρδείς δρόμους με αρκετές λακούβες και αρχίζουμε να γυρεύουμε το ξενοδοχείο μας. Οι ντόπιοι δεν φαίνονται ιδιαίτερα πρόθυμοι να βοηθήσουν.
Σιγά-σιγά μπαίνουμε σε δρόμους όλο και πιο φωτεινούς καθώς προχωρούμε προς την παραλία. Φτάνουμε σε δρόμους κατάμεστους με κάθε λογής κόσμο να σεργιανίζει αμέριμνα κάνοντας τις διακοπές του σε ένα απο τα πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Βρίσκουμε το ξενοδοχείο (είναι το πιο ακριβό που έχουμε πληρώσει μέχρι τώρα με διαφορά) και μετά απο ένα γρήγορο δείπνο που περιλάμβανε τηγανητό σούσι πέφτουμε για ύπνο.
Το πρωί συναντάμε τον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στην Οδησσό ο οποίος μας κερνά καφέ και μας παραχωρεί συνέντευξη. Το ελληνικό στοιχείο στην Οδησσό είναι ακόμα έντονο παρόλο που τώρα οι κάτοικοι ελληνικής καταγωγής είναι μόνο 3000 (σε συνολικό πληθυσμό ενός εκατομμυρίου). Για 17 χρόνια δήμαρχος της πόλης ήταν ο Μαρασλής ο οποίος αγαπούσε πολύ την πόλη του και έκανε πολλά έργα. Στις αρχές του 19ου αιώνα η Οδησσός ηταν ένα απο τα προφανή μέρη όπου θα μπορούσε να οργανωθεί η ελληνική Επανάσταση και εκεί ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία. Το σπίτι της Φιλικής Εταιρείας έχει διαμορφωθεί σε Μουσείο και φιλοξενεί και το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού το οποίο αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στην πολιτιστική ζωή της Οδησσού. Το σπίτι, όπως και άλλα της εποχής του, έχει φυσικό φωτισμό λόγω ειδικού σχεδιασμού αιθρίου στο κέντρο του κτιρίου και πηγάδι το οποίο διευκολύνει το φυσικό δροσισμό του εσωτερικού του κτιρίου.
Ο Πρόξενος μας φέρνει σε τηλεφωνική επαφή και με τον Εμπορικό Ακόλουθο ο οποίος αναφέρει ότι υπάρχει ενδιαφέρον από Ουκρανούς για επένδυση στην Ελλάδα, ειδικά στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Επίσης γίνονται κάποιες προσπάθειες απο το Δήμο για ανακύκλωση και αρχίζει να διαφαίνεται πιο ισχυρή οικολογική συνείδηση.
Φεύγουμε από την Οδησσό στις 14.30 με προορισμό τη Ζαπορίζια όπου βρίσκεται ο μεγαλύτερος υδροηλεκτρικός σταθμός της Ουκρανίας.